نوشته: تامار هان

هرغروب ساعت 6 او در خیابان های سان حوزه، پایتخت کستاریکا راه می رود درحالی که یک دامن خیلی خیلی کوتاه و یک بلوز چسبان و یک کفش پاشنه بلند به پادارد. برای اورال سکس 15 دلار می گیرد و برای آن چه که خودش آن را « سکس کامل» می خواند 50 دلار.
با لیلیانا آشنا بشوید. 11 ساله است و بخشی از نیروی کار روبه رشد کستاریکا، یعنی، کودکان تن فروش.
کستاریکا درمیان همسایگان بی ثباتش در امریکای مرکزی، خود را به عنوان مرکز آرامش و سفرهای آرامبخش معرفی می کند. کستاریکا توانسته است توریسم را به عنوان یک منبع اساسی درآمد خود درآورد. سال گذشته یک میلیون نفر ا زکستاریکا دیدن کردند که دو برابر تعدادی است که ده سال پیش به این کشور سفرکرده بودند.
هزارها تن از این مسافران به واقع « توریست های جنسی اند» که به دنبال تن فروشان کم سن و سال اند. تعجبی ندارد که دخترکان و پسربچگان کستاریکائی به اندازه جنگل های فشرده وسواحل زیبایش، به صورت بخشی از جذابیت های توریستی این سرزمین درآمده اند.
رونق روابط جنسی با کودکان بخشی از تبلیغات گسترده انترنتی است که در باره کستاریکا می شود و از آن به عنوان مقصدی برای توریست های جنسی نام برده می شود.
بوریس هاریس رئیس کاسا الیانزا- شاخه امریکای لاتینی حمایت ازکودکان کوونانت هاوس – می گوید: « توریست های جنسی طالب مقاصدی هستند که به آنها امکان ناشناخته ماندن و عدم تعقیب بدهد. در ضمن، میزان فقر به حدی رسیده باشد که کودکان را به تن فروشی وادارد»
کستاریکا تنها کشور امریکای مرکزی نیست که تن فروشی کودکان درآن رایج است. در دیگر مناطق هم می توان کودکانی را پیدا کرد که برای فرار از فقر زیاد و یا فرار از شرایط نا مناسب خانوادگی تن فروشی می کنند ولی در کستاریکا به نظر می رسد که اوضاع از کنترل خارج شده است.
به گفته هاریس، «کستاریکا بی گمان در منطقه مقام اول را دارد و هندوراس هم درمقام دوم قرار دارد. با این همه عکس العمل مقامات دولتی در این دوکشور بسیار متفاوت است. وزیر توریسم در کستاریکا ما را دشمن خود می داند چون ما تصویر بدی از کشور به دست می دهیم. ولی وزیر توریسم هندوراس همین که به مشکل اشاره کردیم در همکاری با ما می کوشد استراتژی مشترکی برای مقابله با این مشکل تدوین کنیم»
اگرچه در شهرهای ساحلی و دیگر مقاصد توریستی مشکل تن فروشی کودکان بسیار عیان است ولی شماره دقیق کودکان تن فروش دانسته نیست. روسیو رودریگز گارسیا- مسئول تحقیق در کاسا الیانزا می گوید« دولت کستاریکا آن قدر اهمیت نمی دهد که حتی آمار قابل اعتماد جمع کند».
رودریگز می گوید که سازمان های غیر دولتی شماره کودکان تن فروش را 3000 تن برآورد می کنند ولی دولت هم چنان مدعی است که مسئله جدی نیست. وزیر اطلاعات کستاریکا در تلویزیون سراسری گفت که این برآوردها نادرست اند و در سرتاسر کستاریکا تنها 15 دختر کم سن وسال تن فروشی می کنند. خانم رودریگز می گوید که تجربه خود من در این جا، با ادعای وزیر جوردر نمی آید. ما بطور متوسط هفته ای 5 شکایت دریافت می کنیم.
سازمان های برون مرزی برروی مقامات کستاریکائی فشار می آورند. سال گذشته، کمیته حقوق بشر سازمان ملل متحد اعلام کرد که به «شدت نگران» افزایش توریسم جنسی کودکان در کستاریکاست و از دولت خواست برای مقابله با آن دست به اقدام بزند. در مارچ گذشته، کاسا الیانزا رسما به کمیسیون حقوق بشر امریکای لاتین از حکومت کستاریکا شکایت کرد اگرچه دیپلماتهای کستاریکائی کوشیدند از این شکایت جلوگیری نمایند.
جیمی دارمبلوم، سفیر کستاریکا در واشنگتن می گوید، « دولت برای مقابله با این مشکل، بسیار کوشیده است».او می گوید که سال گذشته دولت برای کاهش تن فروشی کودکان قوانین بسیار سختی تصویب کرده است. براساس قوانین جدید، افراد بالغی که از نظر جنسی از کودکان بهره کشی می کنند می توانند به خاطر آزار جنسی تحت تعقیب قرار بگیرند و اکنون تولید و توزیع پورنوگرافی کودکان یک جرم جنائی است.»
به گفته دارمبلوم، « به توریست ها درباره پی آمد سوء استفاده جنسی از کودکان اخطار داده می شود».
با توجه به این که حتی تا یک سال پیش، کسانی که با کودکان روابط جنسی برقرار می کردند به شرط ازدواج با کودک از مجازات فرارمی کردند، قوانین جدید یک تغییر مثبت است. ولی فشارهای بین المللی بیش از این موثر نخواهد بود.
خانم رودریگز می گوید « ما مقدارزیادی قرارنامه ها و قوانین بین المللی داریم ولی آنها به اجرا در نمی آیند. فقدان زیرساخت های مناسب و فساد مالی گسترده اجرای قوانین را بسیار دشوار کرده است».
بخش دولتی که به جرائم جنسی رسیدگی می کند تنها 7 کارمند دارد و تازه وسیله نقلیه کمتری دراختیار دارد تا مملکت را بگردد. فساد مالی در میان این کارمندان، اجرای قانون را بصورت مضحکی درآورده است. براساس شواهدی که کاسا الیانزا به IACHR ارایه داد بسیاری از دخترکان وقتی که از سوی این کارمندان بازداشت می شوند در ماشین پلیس آنها را مجبور می کنند که به این کارمندان اورال سکس بدهند. در این شواهد هم چنین آمده است که چگونه در یورش به ساختمانی که در آن کودکان مورد بهره کشی جنسی قرار می گرفتند یک مقام عالی رتبه پلیس به صاحب امریکائی آن ساختمان کمک کرد تا از معرکه فرار کند.
تاپییانا تره گر، رئیس بنیاد پروکال- یک سازمان غیر دولتی محلی برای جلوگیری از خشونت برعلیه زنان و کودکان می گوید،« حتی وقتی ماموران پلیس و دولت مورد تعقیب قرار می گیرند هیچ گونه برنامه ای برای کمک به دخترکان وجود ندارد. آنها بلافاصله به خیابانها بر می گردند».
براساس پژوهشی که بنیاد پروکال انجام داده است 83% از دخترکان تن فروش، در خانه خود مورد آزار وسوء استفاده جنسی قرار گرفته اند. این پژوهش نتیجه گرفته است که عدم اعتماد به خود بسیار پائین و فقر این دخترکان را به تن فروشی وامی دارد. تره گار می گوید، که « درذهن این دخترکان، سوء استفاده جنسی و خشونتی که در خیابان می بینند به واقع ادامه همان سوءاستفاده جنسی و خشونتی است که در خانه با آن روبرو بوده اند. تفاوت در این است که در خیابان، به ازایش، پول دریافت می کنند».
تره گار می گوید که « سرزنش کردن توریست ها به خاطر شماره زیاد کودکان تن فروش، به ریشه اصلی این مشکل نمی پردازد. تن فروشی کودکان قبل از رشد توریسم هم وجود داشته است. حتی اکنون، عمده مشتریان کودکان تن فروش، محلی ها هستند». او ادامه می دهد که « ما کستاریکائی ها نمی خواهیم این واقعیت را بپذیریم که این پدیده بیشتر در پیوند با خودمان است تا با دیگران»
اصل مقاله را در اینجا بخوانید ( اکتبر 2000).